Άταφοι νεκροί

ΛΟΥΣΥ: Πέθανες και τα μάτια σου είναι στεγνά, συγχώρεσέ με, δεν έχω πια δάκρυα κι ο θάνατος δεν έχει πια καμιά σημασία. Έξω είναι τρακόσιοι ξαπλωμένοι στα χορτάρια, κι εγώ η ίδια θα 'μαι αύριο γυμνή και παγωμένη χωρίς να 'χω ένα χέρι να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Δεν έχασες τίποτα, να ξέρεις. Ούτε η ζωή έχει πια κανένα ενδιαφέρον. Γεια σου, έκανες ό,τι μπόρεσες. Αν έμεινες στη μέση του δρόμου, είναι γιατί σου λείψανε οι δυνάμεις. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε κατηγορήσει.

[...]

Η ζωή μας, ναι. Το μέλλον μας. Ζούσα μέσα στην προσμονή, σ' αγαπούσα μέσα στην προσμονή. Περίμενα το τέλος του πολέμου, περίμενα τη μέρα που θα παντρευόμαστε μπροστά σε όλους, σε περίμενα κάθε βράδυ. Τώρα δεν έχω πια μέλλον. Δεν περιμένω παρά το θάνατο και να πεθάνω μόνη. (Σε λίγο). Άφησέ με. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Δεν υποφέρω πια και δε χρειάζομαι παρηγοριά.